Panahong Sakoku (Kabihasnang Hapones)

Hindi nakaligtas ang Japan mula sa pagdating ng mga Kanluranin sa bansa. Ang pagdating ng mga Portuguese noong 1543 ang hudyat ng sunod-sunod na pagdating ng mga Kanluranin sa Japan. Nakarating ang mga misyonerong Katoliko sa pangunguna ng paring Jesuit na si St. Francis Xavier. Nagtagumpay siyang palaganapin ang Kristiyanismo sa bansa nang makuha niya ang kalooban ng maraming daimyo.

Pinaniwalaan ni Hideyoshi na hindi Mabuti ang impluwensiyang dulot ng mga Kristiyano sa buhay ng mga Hapones, at maaaring maging kasangkapan ang relihiyon upang sakupin ang bansa. Dahil ditto, ipinagbawal niya ang Kristiyanismo sa Japan noong a587 at sinimulan ang pagpapatapon at pagpapaslang sa mga misyonero.

Sa Tokugawa shogunate, ikinabahala rin ni Ieyasu at mga sumunod na shogun ang patuloy na paglaganap ng Kristiyanismo. Ipinagpatuloy nila ang pagpapatapon at pagpapahirap sa mga misyonero at kasamahan nito. Nagpasiya ang Tokugawa shogunate na ipatupad ang Act of Seclusion 1636 na nagtakda ng pagbawal sa lahat ng Hapones na umalis ng bansa, pagtutol na makipagkalakalan sa mga dayuhan maliban sa mga Tsino at Dutch sa Nagasaki, at sapilitang pagpapaalis ng mga misyonero at Kristiyanong Hapones. Kinilala ito bilang Panahong Sakoku.

Noong 1639, tuluyan nang isinara ng Tokugawa shogunate ang Japan sa ibang bansa at tumagal ng halos 200 taon. Sa simula, ang pagsasarang ito ay nagdulot ng kapayapaan sa bansa at kaunlaran sa larangan ng paggawa at kalakalang panloob. Paglaon, kinakitaan ng kahinaan ang Tokugawa dahil sa katiwalian at mahinang pamumuno. Idagdag pa rito ang mahinang ani sa mga sakahan na ikinagalit ng mga magsasaka. Sa kabila nito, ipinagpatuloy pa rin ng mga pinunong Tokugawa ang pagsasara ng Japan.